...onze gedachten blokkeren het ervaren van wat we werkelijk zijn. Wij kennen alleen maar wat we denken, niet wat we zijn. Daardoor leven we in een zelfgemaakte schijnwereld.

Vergeven is beseffen dat het geloof in afgescheidenheid de oorzaak van al onze problemen is, omdat het onze absolute en volmaakte werkelijkheid ontkent.

Alles wat ik voor werkelijk houd, bestaat alleen in mijn bewustzijn, niet verschillend van een droom. Ik ben geen lichaam, geen persoon, maar de dromer van de droom die wereld heet.

Het geloof in schuld is de grond van alle waanzin, het geloof in liefde de basis voor heling.

Leegte is sprakeloos met lege handen staan
vervuld van een vrede die mijn begrip te boven gaat.

Niet interpreteren maar rustig overlaten,
stil worden en afdalen tot in het diepst van mijn geest.

Tijd is maar een gedachte. Alleen het tijdloze nu is werkelijk.

Alles wat we ‘in de wereld’ waarnemen en veroordelen, is een projectie van wat we in onze eigen geest niet willen accepteren.

Vanaf de overkant beginnen is in stilte onze toevlucht zoeken in de wijsheid van ons diepste innerlijk.

Niet door God bemind willen worden maakt onze ervaring van de wereld tot wat hij is.

De dood is het symbool van onze angst om ons ‘unieke’ persoontje te verliezen in de grenzeloze Liefde die wij in werkelijkheid zijn.