tl;dr: De dood is het symbool van onze angst om ons ‘unieke’ persoontje te verliezen in de grenzeloze Liefde die wij in werkelijkheid zijn.  

Het is moeilijk te geloven dat de volmaakte Liefde die we God noemen, iets heeft geschapen dat dood gaat.

Ik vind het ook moeilijk te accepteren dat ons bestaan alleen maar een gril van het lot is. Ik herinner me nog dat ik rond m’n twintigste, nadat ik uit frustratie en wanhoop alle religies had verworpen, het leven – heel stoer – een “lugubere grap” noemde. Dat was het begin van een lange spirituele zoektocht.

Ik kan nu gemakkelijker accepteren dat we in een illusoire wereld van afgescheidenheid leven, waarin de dood in feite het symbool is van onze verdrongen angst om, als uniek persoontje, helemaal in Gods Liefde te verdwijnen. 

Volgens de illusie echter is de dood juist het ultieme bewijs dat de wereld echt is en dat de God van Liefde niet bestaat.

Ik geloof dat het bewustzijn bij het sterven van het illusoire lichaam zonder de geringste hapering doorgaat, met alles wat het in dit gedroomde bestaan over zijn ware natuur heeft geleerd. 

In andere droomlevens leren we uiteindelijk allemaal accepteren dat we volkomen één zijn met God en daardoor volmaakt gelukkig. 

Dan is de droom van afgescheidenheid ten einde, zonder dat er in de tijdloze werkelijkheid iets verloren is gegaan. 

Als één ongedeelde geest kunnen we ondertussen hartelijk lachen om dat malle idee van afgescheidenheid dat nooit werkelijkheid is geworden, omdat het simpelweg onmogelijk is.

Stan