tl;dr: Het geloof in schuld is de grond van alle waanzin, het geloof in liefde  de basis voor heling.

Ik bouw, of ik wil of niet, onophoudelijk een gedachtenhuis en daar woon ik in.

Geen enkele gedachte is vergeefs of nutteloos. Ook negatieve gedachten zijn niet zinloos. Omdat ik er dagelijks in leef, vormen ze mijn individuele weg naar waarheid, mijn eigen expressie van een universele behoefte aan liefde.

Zelfs in apathie of complete chaos zal ik niet kunnen ontsnappen aan mijn verantwoordelijkheid voor wat ik denk, accepteer of afwijs. Ook ‘zelfmoord’ zal mijn verlangen naar onvoorwaardelijke liefde niet kunnen doden. Ik kan wel dromen dat ik een individueel lichaam ben maar ik ben/wij zijn in werkelijkheid één onsterfelijke geest.

We zouden niet zo hopeloos onhandig zijn in de omgang met onze geest, als we in het reine zouden komen met onze diep verborgen gevoelens van schuld. Alle krankzinnigheid en hysterie wordt ingegeven door schuld. Alle methoden om dit te ‘genezen’ of te ‘overwinnen’ zijn gebaseerd op diezelfde schuld en houden dus de oorzaak in stand.

Schuld is de grond van alle waanzin in het aards bestaan, maar de verlossing zit vanaf het begin ingebakken in de geest die dit waanidee koestert. Ook al geloof ik dat ik word achtervolgd in mijn eigen nachtmerrie, ik ben geen moment echt in gevaar.

Als ik als dromer de verantwoordelijkheid voor mijn gedachten accepteer, kan ik opnieuw kiezen welke bron ik voor zijn gedachten wil gebruiken: de ego-illusie van afgescheidenheid als lichaam en persoon, die me het idee van schuld geeft, of de volmaakte onschuld van mijn/onze absolute eenheid met God. Die keuze voor waarheid kan ik maken door simpelweg vergeving te accepteren voor mijzelf.

Vergeving is het besef dat alles waar ik mijn gedachtenhuis van gebouwd heb, inclusief al mijn ideeën over mezelf, de wereld en God, in werkelijkheid niet bestaat. Daarmee accepteer ik onvoorwaardelijk mijn geborgenheid in de volkomen ondenkbare maar absolute werkelijkheid van liefde, vrede en onschuld.

Stan