tl;dr: Niet door God bemind willen worden maakt onze ervaring van de wereld tot wat hij is. 

Een maand voor zijn eigen dood schreef Albert Einstein in een brief aan de weduwe van zijn zojuist overleden beste vriend Michele Besso: “Nu heeft hij een beetje eerder dan ik afscheid genomen van deze vreemde wereld. Dat betekent niets. Voor ons gelovige fysici heeft het onderscheid tussen verleden, heden en toekomst alleen maar de betekenis van een, weliswaar hardnekkige, illusie.”

Het is een gekke wereld die we voor werkelijk houden en daarom veel te serieus nemen. We hebben een beeld van onszelf dat in de verste verte niet klopt en we ontkennen daarmee wat we in wezen zijn. Dat maakt ons als individu diep ongelukkig, ook al vinden we vaak van niet, omdat het ego pijn voorstelt als vreugde, en andersom. Ga maar na: voelt het echt prettig als ik me verkneukel over het leed van anderen of me superieur voel? Geeft het me een gevoel van diepe verbondenheid of juist het tegendeel? Waarom schep ik er een vreemd genoegen in om me in ego fantasieën telkens weer als slachtoffer op te stellen?

De verlossing hebben we zelf in de hand: ons bewust worden van elke ego gedachte die het gewaarzijn van liefde in onszelf blokkeert. Een gedachte alleen maar onbevangen observeren in onszelf en er niet in meegaan is loslaten. Meer hoeven we niet te doen om de blokkade op te heffen. We hoeven onszelf niet te veroordelen, schuldig te voelen, te schamen, of bang te zijn, want dat is alleen maar meer activiteit van het ego en ook dat nodigt ons weer uit tot louter gewaar zijn. Daarmee accepteren we dat we in werkelijkheid één volmaakt gelukkig wezen van alleen maar liefde zijn en dat er niets buiten ons bestaat. 

Grote religieuze geniën zoals Boeddha en Jezus realiseren dat in betrekkelijk korte tijd (ook al zijn er als het ware meerdere levens van voorbereiding aan vooraf gegaan). De rest van ons doet het meestal in angstvallig kleine stapjes, zodat onze vertrouwde wereld niet in één klap instort. Het resultaat is precies hetzelfde want tijd is ook maar een illusie. De gekke wereld met al die schijnbaar afzonderlijke individuen is al lang voorbij en heeft, sterker nog, nooit echt bestaan.

Wij zijn nog steeds geborgen in de eeuwigheid van liefde. Je kunt ook zeggen: in het hart van God.

Stan