Hoe zou iets wat niet bestaat ooit verloren kunnen gaan?

tl;dr: Vergeven is beseffen dat het geloof in afgescheidenheid de oorzaak van al onze problemen is, omdat het onze absolute en volmaakte werkelijkheid ontkent.

Gedachten van afgescheidenheid zijn in wezen altijd deprimerend, hoe buitengewoon speciaal ik mezelf ook vind.

Het is verschrikkelijk om opgescheept te zitten met niets anders dan je eigen ego. Het is de hel, helemaal zelfgemaakt.

Daarom is vergeving — beseffen dat het geloof in afgescheidenheid de oorzaak van al onze problemen is, omdat het onze absolute en volmaakte werkelijkheid ontkent — de enig zinnige keuze in het leven.

Door ons geloof in afgescheidenheid leven we in constant conflict met ons ware Zelf (of God), met alles wat dat aan innerlijk lijden met zich meebrengt. We zien ons innerlijk lijden niet, omdat we dat onbewust allemaal buiten onze geest projecteren in de vorm van een eindeloos verdeelde wereld van onderlinge strijd, waarin we onszelf als een lichaam temidden van andere lichamen ervaren. Die andere lichamen en de fysieke wereld als geheel vormen een onophoudelijke bedreiging voor het stoffelijke lichaam waarmee we ons hebben geïdentificeerd. Daardoor kunnen we onszelf blijven zien als het onschuldige slachtoffer van al het kwaad dat we vanuit ons geloof in afgescheidenheid zelf bedacht hebben.

Dit is allemaal illusie, een droom die we, helaas, volkomen serieus nemen, omdat die ‘bewijst’ dat wij gelijk hebben, namelijk dat God dood is en dat wij unieke personen zijn, ook al is ons eigen ‘leven’ niet meer dan een vorm van doodgaan. We zijn bang ons gedroomde, afzonderlijke zelfje te verliezen in de ongedeelde heelheid van het Zijn. Maar hoe zou iets wat niet bestaat ooit verloren kunnen gaan?

Juist omdat het niet waar is, kan dit allemaal in een oogwenk ongedaan worden gemaakt. Het is alleen maar een geloof, niet de werkelijkheid. Alles is een gedachte. Alles bestaat in de geest. Wij zijn die geest. Één onsterfelijke geest, één met God.

Stan