tl;dr: Vanaf de overkant beginnen is in stilte onze toevlucht zoeken in de wijsheid van ons diepste innerlijk. 

Krishnamurti heeft eens gezegd: “Je moet vanaf de overkant beginnen.” 

Op deze oever van de symbolische rivier die – geheel vanuit afgescheidenheid gedacht – moet worden overgestoken op de weg naar verlichting, heerst het ego denksysteem oppermachtig. Daarom vinden we hier nooit het antwoord op de vraag hoe de verlichting kan worden bereikt, want het stellen van de vraag houdt alleen maar het dualistische denksysteem van afgescheidenheid in stand en blokkeert daarmee elk dieper inzicht. 

Als we in stilte het diepere inzicht in ons bewustzijn toelaten, wordt vanzelf duidelijk dat het ego nooit verlicht kán worden, want het is een hallucinatie en bestaat dus in werkelijkheid niet. Daarmee zijn we in ieder geval met ons begrip al voorbij het ego aan de overkant beland, die symbool staat voor het verlichte aspect van onze geest. 

We moeten leren vertrouwen op de verlichte geest in onszelf. Alles wat bestaat is een gedachte en alle gedachten zijn al in de tijdloze geest aanwezig. Er is maar één geest en alleen die ene en ondeelbare geest is werkelijk. Dat is wat we zijn. Met dat besef krijgen we beter zicht op de met grote existentiële angst verdedigde illusie van een individuele persoonlijkheid in het illusoire brein van een illusoir lichaam. 

We moeten ons bewust worden van elke beweging van het ego denken – want het is allemaal denken in afgescheidenheid – en onmiddellijk onze toevlucht zoeken in de wijsheid van ons diepste innerlijk.

Dat is telkens ‘vanaf de overkant beginnen.’

Het gaat vaak mis, natuurlijk, want we houden ondanks alles van ons ego en zijn ontzettend bang ons speciale, unieke en miserabele zelfje te verliezen in de Liefde die geen onderscheid maakt – het grenzeloze bewustzijn van volmaakte eenheid. Echter, ook dat verzet en die angst zijn deel van de hallucinatie, gedachten die we zelf vormen en in werkelijkheid niet bestaan. Zolang we onze gekte niet proberen te rechtvaardigen, komen we al struikelend toch een stapje verder. Onze onvolmaaktheid is een illusie. Illusies bestaan niet en kunnen dus ook niet volmaakt worden. Ze zijn en blijven volkomen onbetekenend. Als we ze stuk voor stuk zien voor wat ze zijn, kunnen ze worden losgelaten. Het is al een hele bevrijding als we erin slagen om ze eventjes niet zo serieus te nemen.

Stan